Hoe zeer doet afwijzing jou nog?
Al een tijdje zie ik op Instagram allerlei leuke reels voorbij komen. Mooie, maar ook veel grappige, een beetje lollige en gekke korte filmpjes met een verhaal erin. En ik hou van een beetje lollig en gek op zijn tijd, dus het stak iets in me aan wat ik niet altijd laat zien, maar wat wel een stukje van mij is.
Gek met een serieuze boodschap
Dus ik besloot ook een paar van die leuke reels te maken en ik had er wel lol in. Een beetje gek maar met een serieuze boodschap, je kunt ze terug kijken. ?
Natuurlijk, als je dan zo’n leuk en gek filmpje gemaakt hebt met een serieuze ondertoon, dan post je die ook! Toch? Dus dat deed ik. Ik ben niet meer zo bang voor wat anderen ervan vinden bedacht ik me. Wat kan mij nou gebeuren?
Verdwenen volgers
Er verdwenen prompt wat volgers. Hm… tja… niet iedereen waardeert deze kant van mij dus blijkbaar…. Ik probeerde het wat te relativeren. Je kunt niet iedereen blij maken en misschien is het ook maar goed en ben ik niet helemaal de geschikte persoon om hen te bemoedigen. Ik heb zelf natuurlijk ook niet met iedereen een klik.
Ik was eigenlijk wel blij te merken dat het me niet eens zo heel veel deed. Dat was een aantal jaar geleden wel anders geweest. Oef!! Wat had deze afwijzing mij dan zeer kunnen doen.
Hoeveel afwijzing kan je hebben?
Maar blijkbaar was het toch nog niet helemaal genoeg afwijzing voor een dag. Want wat ik nog niet zo door had, was dat je met reels vooral ook veel mensen bereikt buiten je eigen volgers om. In korte tijd had ik ineens 45 reacties van onbekende mensen op mijn filmpje. Het varieerde van uitlachende reacties tot reacties waaruit ik kon opmaken dat de personen niet zo erg van Jezus hielden en ook mij vonden ze duidelijk niet zo aardig. Twee scheldwoorden hielpen me om te besluiten om dit soort reacties toch maar te blokkeren. Een dingetje met grenzen, en dit was mijn Instagramprofiel.
Ik wilde met mijn filmpjes mensen overladen met de liefde van Jezus. Ze vertellen dat Hij van ze houdt en dat Hij hun strijd al heeft overwonnen. En ik wilde dit doen vanuit een stukje van mij, dat houdt van een beetje gek doen, maar toch ook serieus. Maar ik kreeg een deksel op mijn neus. Au!
Naar Papa
Maar ik wist meteen waar ik naartoe moest. Naar mijn hemelse Vader!! Me weer openstellen voor Zijn genezende liefde en bevestiging van Hem ontvangen. Toen was ik die afwijzing al gauw weer vergeten. Ik ben goed genoeg, geliefd! Ook al weet niet iedereen mij te waarderen, toch is het zo!
En daar wil ik jou dan weer heel graag mee bemoedigen. Denk je dat ik altijd zo snel klaar ben geweest met afwijzing? Nee hoor! Ik heb er veel mee geworsteld. Ieder mens worstelt ermee, want ieder mens wordt afgewezen en ieder mens heeft juist liefde en bevestiging nodig. Afwijzing beschadigt je hart. Daar moet je van herstellen. Keer op keer.
Je groot houden
Heel lang hield ik me bij afwijzing groot en onverschillig. Ik was toch geen klein kind meer? Ja, een kind die wordt afgewezen rent met haar verdriet naar haar vader of haar moeder toe. De bevestiging van vader tilt het kind boven de afwijzing uit en de troost van de moeder herstel haar hart. Maar wat als je die bevestiging en troost tekort bent gekomen in je leven? Hoe leer je dan met afwijzing om te gaan?
Als volwassenen denken we dan juist dat we het zelf moeten oplossen door het ons niet aan te trekken en ons hart te bewapenen. Met een koud, verwond en afgesloten hart tot gevolg.
Maar het is juist zo goed om te erkennen dat afwijzing je zeer doet. Wanneer je de boodschap krijgt dat je niet goed bent zoals je bent, dat jij je aan moet passen om goedkeuring te krijgen, dat je er niet toe doet, of er zelfs niet mag zijn… dan kun je wel net doen alsof dat je niet raakt. Maar is dat een volwassen manier om ermee om te gaan?
Volwassen omgaan met afwijzing
Ik heb tijdens mijn genezingsproces de juiste route mogen ontdekken om op een volwassen manier met afwijzing om te gaan. Dat is door verantwoordelijkheid te nemen voor wat afwijzing met je doet. Verantwoordelijkheid nemen voor je gedachten en emoties daarbij en hoe je hierop reageert. Ze niet wegstoppen, maar ze erkennen en doorvoelen. Verantwoordelijkheid nemen voor de behoefte die je hebt wanneer afwijzing je hart verwond. En er vooral niet zelf mee door blijven lopen, maar ik ga er nu op tijd mee naar Hem.
Met de nadruk op ‘op tijd’! Dat wil zeggen; zo snel mogelijk, het liefst meteen. Hij kan en wil in mijn behoefte voorzien!! Mijn liefdevolle hemelse Vader die zo ontzettend blij is met jou en met mij. Hij wil jouw hart van afwijzing herstellen. Je toefluisteren hoe geliefd je bent. Geliefd in al je imperfecties. Je hoeft niet perfect te zijn of te presteren om Zijn liefde te verdienen. Je bent al… goed genoeg…..
Meer lezen over de genezing van je hart? Klik op de link hieronder;
Diepe genezing vraagt de moed om te voelen.