Je dromen opgraven

Een paar jaar geleden ben ik begonnen met het opgraven van mijn dromen. Ik had een lange periode geleefd in een soort overlevingsstand. Er was van alles gebeurd. Er zou van alles verwerkt moeten worden. Maar het leven ging door en ik had het druk.

Sneeuw
Mijn herinneringen en emoties leken hoe langer hoe meer bedekt te worden onder een dik pak sneeuw. Koud en nat, maar ook zeker dempend. Dat hielp om de dagen door te komen. Maar ondertussen raakten ook mijn talenten en dromen bevroren en begraven. Pas toen ik tijd nam om echt te gaan verwerken kwam ik ze na lange tijd weer tegen.

Mijn dromen en talenten. Ze waren er nog. En ik begon ze te gebruiken midden in mijn verwerkingsproces. Gevoelens en gedachten werden gedichtjes, liedjes of een dans. Ze hielpen me om nog meer sneeuw weg te scheppen en om weer warm te worden van binnen.

Uitschreeuwen
Ze hielpen me ook om woede, verdriet en onmacht naar God uit te schreeuwen en te ontdekken dat Hij dat goed vond en dat Hij er voor me was. Dat ik niet alleen was in mijn dans en in mijn lied. Maar dat Hij mee danste en dat Hij nieuwe dansen en liedjes in mijn hart begon te leggen.

Liedjes vol van pijn werden liedjes vol hoop en blijdschap. God zelf had deze dromen en talenten aan mij gegeven met een doel. Allereerst hielp het mij om van binnen te genezen, maar ik ontdekte ook dat ik het door mag geven aan anderen en dat anderen er ook door bemoedigd worden.

Zo heeft God aan jou ook dromen en talenten gegeven. En midden in de storm of na moeilijke periodes kan het zo zijn dat er een laag stof overheen is gekomen. Of misschien wel een flink pak sneeuw net zoals bij mij het geval was. Je kunt het gevoel hebben dat je er niet meer bij kunt komen of er helemaal geen puf in hebben om er wat mee te gaan doen. Of misschien geloof je zelfs niet meer dat God jou dromen en talenten heeft gegeven, met een doel!

Graven
Dan wil ik jou aanmoedigen; begin te graven! Het zit er nog, het ligt in jou. God heeft goud in jou gelegd, met een doel. Vaak gaan we maar door met ons leven en zijn we eigenlijk aan het ‘overleven’, waardoor we helemaal niet in contact zijn met wat er in ons leeft. Zo lijken dromen uitgeblust, zinloos. Allerlei redenen kunnen ons tegen houden. We hebben geen tijd, of inspiratie, of geld…  

Maar God wil het weer bij jou naar boven halen. Waar werd je blij van als kind? Wat deed je graag? Wat is het waar je hart blij en enthousiast van werd? Het mag jou en jouw omgeving weer gaan zegenen. Je mag tijd nemen om je dromen en talenten op te graven en op te poetsen, tot ze weer schitteren in Zijn licht.

Zoek je een coach die jouw ondersteunt bij het verwerken van je verleden en het opgraven van dromen en talenten die God je heeft gegeven? Neem dan vrijblijvend contact met me op via [email protected]. 

De kracht van huilen bij God

Een hele periode van mijn leven verstopte ik mijn tranen. Ik zag het als een teken van zwakte en zette een pantser om mijn hart. Ik leerde mezelf om tranen weg te slikken en weer door te gaan, keer op keer. Ik dacht dat ik mezelf leerde om sterk te zijn. Maar inmiddels heb ik ontdekt dat dit niet het geval was. Ik was hard op weg om het contact met mezelf te verliezen en daarmee ook het contact met God en anderen.

Daarnaast was er nog een ander probleem. Want al die weggeslikte tranen van pijn en verdriet, het werd niet verwerkt. Ik sloeg het op. Het was niet weg, maar binnenin mij verstopt met een deksel erop, waar steeds meer druk op kwam te staan. Dat was geen gezonde situatie.

Inmiddels heb ik ontdekt dat er juist kracht schuilt in je tranen. Als een van onze kinderen ergens om huilt, neem ik daar de tijd voor. Ja ook bij mijn zoontje. Want jongens mogen ook huilen. Ik vind het geweldig hoe hij op mijn schoot klimt bij verdriet en zich aan me vastklamt terwijl hij zijn tranen laat stromen. Met luid geween duwt hij me, om aan te geven dat ik moet schommelen, zodat hij al schommelend zijn verdriet kan verwerken. Ik ben iedere keer weer verwonderd over hoe ontspannen, blij en opgelucht hij na zo’n heerlijke huilbui weer helemaal verder kan.

Het spoort me aan, om ook weer vaker, gewoon mijn tranen te laten gaan. En ik wil jou ook aanmoedigen om je tranen niet in te houden maar te huilen. En om dit dan vooral te doen, op schoot bij je hemelse Vader. In Zijn troostende aanwezigheid, waar het veilig is om je tranen te laten stromen. Waar jouw tranen niet vroegtijdig worden gedroogd, maar serieus worden genomen en bewaard. God zal jou niet vertellen dat het wel mee valt of dat jij je aanstelt. Juist niet. Jouw tranen zijn kostbaar voor Hem. En zijn mensen na een tijdje jouw tranen weer vergeten? God vergeet jouw tranen niet.

Misschien vind je het moeilijk om te huilen. Het kan zijn dat jij je schaamt voor je tranen of het slap vindt om te huilen. Of misschien ben je bang dat andere mensen schrikken van je emoties of dat je er zelf helemaal door overspoeld zult worden. Maar als je het doet in de aanwezigheid van God ben je veilig en wordt het juist heel krachtig. Je laat de controle over al die moeilijke situaties, waarover je verdriet, boosheid, onmacht of pijn ervaart los. Snikkend geef je het in Gods handen. En God zal je willen troosten in die situatie. Hij zal jou willen bevestigen en je Zijn liefde willen tonen.

Door bij God te huilen erken je jouw eigen zwakheid, en kan God je troosten en Zijn kracht geven. In jouw zwakheid wordt Zijn kracht zichtbaar! Huilen kan dan voelen als een opluchting, alsof er een last van je schouders valt. Vooral als je langere tijd tegen je tranen hebt gevochten. Als je ze laat stromen en de controle los laat, helpt het je ook om je zorgen los te laten in Zijn handen. Het werkt troostend en kalmerend. Met iedere traan stroomt er iets van pijn en verdriet weg. En jouw pijn en verdriet is veilig bij Hem. Hij geeft jouw er Zijn vrede voor terug, zodat je weer verder kunt.

‘

‘komt tot Mij, allen, die vermoeid en belast zijn, en Ik zal U rust geven; neem mijn juk op je en leer van Mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart, en je zult rust vinden voor je ziel; want mijn juk is zak en mijn last is licht.’ Mat. 11:28-30